Νοσταλγώντας τους λειμώνες των ουρανών, η καταδιωκόμενη πίστη κατέφυγε στην αγκαλιά της γης. Διαπέρασε τον ηφαιστειακό βράχο σκάβοντας ανήλιες στοές για να συντηρήσει μέσα στο σκοτάδι το πνευματικό της φως, για τέσσερις ολόκληρους αιώνες. Οι κατακόμβες της Μήλου: ένα «άλλο» σπήλαιο της Βηθλεέμ, λίκνο της ανάγκης για μια νεογέννητη θρησκεία… Μια ελάχιστη κρυφή πολιτεία, με κατοίκους ζωντανούς και νεκρούς να συγκατοικούν και να μοιράζονται τον λίγο τόπο και την απέραντη ελπίδα… Ένας στενόχωρος ναός και, μαζί, το υπόγειο κοιμητήριο των ζηλωτών μιας καινούργιας πίστης που διέσχισε γρήγορα το Αιγαίο, άραξε νωρίς στη Μήλο, κι έσπειρε τους σπόρους της στα βάθη της γης για να φυτρώσουν, ύστερα από χρόνια πολλά, στη ράχη της οι αναρίθμητες εκκλησίες του νησιού… Ταπεινές επινίκιες δοξολογίες, ένδοξες βυζαντινές μνήμες και κατάλευκα εκκλησάκια σπαρμένα παντού που, μαγνητίζοντας το φως, καθρεφτίζουν εκθαμβωτικά τα πολλά πρόσωπα της Θεοτόκου: Παναγιά η Κορφιάτισσα, Παναγιά του Κήπου, Παναγιά η Τουρλιανή, η Φανερωμένη, η Σχοινιώτισσα, η Πορταΐτισσα, η Θαλασσήτρα…